Καιρό το παίδευα το καραβάκι μέχρι να βρω πάνω σε τι να το βάλω
και αυτό ταξίδευε από δωμάτιο σε δωμάτιο και από ράφι σε γραφείο... μήνες τώρα....
Από το καλοκαίρι είχε ανοίξει τα πανιά του,
ονειρευόταν απέραντες θάλασσες και γαλάζιους ουρανούς
αλλά για μήνες κοιτούσε ένα λευκό ταβάνι...
Και αν αναφερθώ στην κατασκευή του... ήρθε απρόσμενα...
χωρίς πλάνο... από πηλό που μόλις είχα προμηθευτεί
(δυστυχώς σε μεγάλη ποσότητα)
γιατί αμέσως διαπίστωσα ότι δουλεύεται τόσο δύσκολα
που δεν μπορείς να μορφώσεις τίποτα ή σχεδόν τίποτα....
Άνοιξα με τα χίλια ζόρια ένα ας το πούμε φύλλο
και έμπηξα ένα κλαδί στη μέση...
Μέρες περίμενα να στεγνώσει ...
Τώρα όμως ήρθε η ώρα να σαλπάρει
"Βίρα τις άγκυρες"
για τις θάλασσες που τόσο καιρό ονειρευόταν
κάτω από ξάστερους ουρανούς.